Wy też tak macie, że kiedy zwala się Wam jakaś trauma na głowę to łatwiej Wam panować nad głodem? Ja zazwyczaj zajadam stresy w pracy lub nudę, taką depresyjną, ale kiedy przychodzi prawdziwa trauma to włącza mi się tryb ogarniania, perfekcyjnego zarządzania czasem i głód maleje.
Ciężko mi nadal o tym pisać, ale z moich zwierzaków zdrowe są tylko psy.. Jeden kot umarł w sierpniu, drugi ciężko choruje i choć stajemy na uszach i próbujemy go zmocnić i przygotować do operacji, to nie wiadomo co z tego będzie. Nieszczęścia chodzą parami jak widać. Jestem nieprzytomna z nerwów, a jednak jak przychodzi co do czego to ja wiem, kiedy do weta, jakie zastrzyki, a jakie leki podać, ja podpisuję zgody na zabiegi, mój mąż nie jest w stanie, wpadł niemal w depresję.
Myślę, że pomagają mi ćwiczenia, w tej chwili robię je przez jakies 25 minut bez przerwy, na ramionach już widzę zmiany są jędrniejsze, nic nie wisi i wyszczuplały, nogi a zwłaszcza łydki też. Uda wciąż duże, ocierają się w upał boleśnie w jednym miejscu, ale nie są już bezkształtną masą, brzuch też jeszcze za duży acz boczki się ujędrniły. Co do masy ciała wciąż jest ok 78kg, i choć mniej to widać, to czuję ciężar tego ciała.. nie zdołałam wrócić do diety w pełni , choć wydaje mi się, że jem o wiele mniej niż wiosną. Przynajmniej przestałam tyć?
Koleżanka z pracy zeszła 30kg na ozempiku. Nie powiem, że mnie nie kusi, ale wciąż w środku czuję, że to byłoby osiągnięcie dna. Semaglutyd jest w tej chwili ciężko dostępny i ludzie, którzy go naprawdę potrzebują, czyli cukrzycy i osoby z insulinoopornością, muszą jeździć do innego województwa, żeby wykupić recepty, a leniwe bździągwy załatwiają sobie lek na prywatnych wizytach, żeby nie musieć sobie niczego odmawiać. Te z Was, które mają powyższe choroby i szukają leku wiedzą, o czym mówię. Bardzo Wam współczuję. Nie chcę być taką tłustą, bezwolną masą, która idzie na łatwiznę, chcę to zrobić ćwiczeniami i siłą woli, jak dawniej. Trzymajcie kciuki!
